Πήλιο : Χάνια – Μονοπάτι Καταρρακτών – Μακρυράχη

Αφετηρία	Πρώτο Πάρκινγκ Χιονοδρομιού ”Αγριόλευκες”	Υψόμετρο 1.200 μ.
Κατάληξη	Μακρυράχη	Χωριό 45 χλμ. από τον Βόλο. Υψόμετρο 300 μ.
Διάρκεια Διαδρομής	4:30 – 5:00 ώρες	Xρόνος πορείας με τις στάσεις
Τύπος Διαδρομής	Μονοπάτι, Δρόμος
Σήμανση	Πολύ Καλή	Κόκκινα σημάδια, Στρογγυλά πινακιδάκια
Νερό	Ναι	Παναγίτσα (Ζωοδόχος Πηγή)
Δυσκολία		Διαδρομή που χρειάζεται αυξημένη προσοχή

Το «Μονοπάτι των Καταρρακτών» είναι μια καταπληκτική διαδρομή στο Πήλιο, κατηφορική ως επί το πλείστον, μέσα σε δάσος οξιάς, σε ένα μέχρι πρόσφατα άγνωστο μονοπάτι, παράλληλο με την πορεία του Μεγάλου Ρέματος. Το Μεγάλο Ρέμα βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Ανήλιο και Μακρυράχη και καταλήγει στην παραλία του Μπάνικα στο Αιγαίο. Το μονοπάτι ερευνήθηκε, καθαρίστηκε και σηματοδοτήθηκε από τον Ε.Ο.Σ. Βόλου και περπατήθηκε για πρώτη φορά το 2016.

Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει και κάνει ξεχωριστή τη διαδρομή, είναι τα πολλά τρεχούμενα  νερά, που σχηματίζουν εντυπωσιακούς καταρράκτες και βάθρες στα σημεία όπου το μονοπάτι συναντά και διασχίζει το ρέμα.

Αφετηρία του «Μονοπατιού των Καταρρακτών» είναι τα Χάνια του Πηλίου. Τα Χάνια είναι χτισμένα σε υψόμετρο 1.190 μ. στις πλαγιές του Πηλίου και αποτελούν τον ορεινότερο οικισμό του νομού. Βρίσκονται πάνω στον επαρχιακό δρόμο Βόλου-Ζαγοράς, σε απόσταση 26 χλμ. από τον Βόλο. Στα Χάνια λειτουργεί χιονοδρομικό κέντρο, καθώς επίσης μπορούμε να μείνουμε ή να επισκεφθούμε το Προσκοπικό Κέντρο «Κένταυρος».

Πληροφορίες : Το χωριό Χάνια πήρε το όνομά του από τα παλιά χάνια, στα οποία φιλοξενούνταν όσοι ταξίδευαν στην περιοχή.

Παλιό πέτρινο κτίσμα – Δάσος με οξιές – Το καταφύγιο των κυνηγών

Ξεκινώντας από το πρώτο και χαμηλότερο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου «Αγριόλευκες», στην περιοχή Σταυρός, βαδίζουμε αρχικά στην άσφαλτο ανηφορίζοντας. Μετά από 50 μ., προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια και τις πινακίδες στα αριστερά μας,  μπαίνουμε στο μονοπάτι που κατηφορίζει ελαφρά.

Βαδίζουμε ομαλά πάνω σε ράχη με κατεύθυνση προς τα βορειοανατολικά. Απέναντι βλέπουμε την κορυφή Αγριόλευκες με τις πίστες του σκι. Η βλάστηση εδώ αποτελείται κυρίως από χαμηλές οξιές και σε ένα σημείο περνούμε από τα ερείπια πέτρινου κτίσματος.

Το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι στη συνέχεια κατηφορίζει πιο έντονα. Συνεχίζουμε ώσπου βγαίνουμε σε διασταύρωση σε δασικό δρόμο, στη θέση Νησάκι. Στο δασικό δρόμο στρίβουμε δεξιά. Λίγα μέτρα πιο πάνω και δίπλα στο δρόμο, βρίσκεται το καταφύγιο κυνηγών Μακρυρράχης, ένα καλό σημείο για να κάνουμε την πρώτη μας στάση. Το καταφύγιο είναι πάντα ανοικτό και υπάρχει δυνατότητα να διανυκτερεύσει κανείς εδώ.

Επιστρέφοντας στη διασταύρωση, υπάρχει στύλος με πινακίδα. Ακολουθούμε τον δρόμο με κατεύθυνση ανατολική. Λίγο παρακάτω, σε δεξιά στροφή του δρόμου, φεύγουμε ευθεία προς τα κάτω σε μονοπάτι, μέσα στο δάσος με ψηλές οξιές.

Οι καταρράκες στην “Πλακωτούρα”

Το μονοπάτι κατά διαστήματα δεν είναι σαφές, όμως μας βοηθούν τα κόκκινα σημάδια. Περνάμε ένα μικρό ρέμα και βγαίνουμε πάλι στο δασικό δρόμο στη θέση «Πλακωτούρα». Εδώ θα κάνουμε οπωσδήποτε μια παράκαμψη 5 λεπτών προς τα αριστερά για να επισκεφθούμε τον καταρράκτη. Περνάμε το ρέμα και σε λίγο τερματίζουμε εκεί όπου συναντάμε νέο ρέμα. Τα νερά εδώ κάνουν μια μικρή βάθρα και μετά κατηφορίζουν ορμητικά σε αυλάκι μέσα στο βράχο.

Συνεχίζουμε λίγο ακόμα ακολουθώντας την πορεία του νερού και βαδίζοντας στην ομαλή κατηφορική βραχοπλαγιά. Λίγο παρακάτω, φτάνουμε μπροστά σε εντυπωσιακό, αέρινο καταρράκτη 15 μ., που πέφτει ψηλά από το βράχο και προστίθεται στα νερά που τρέχουν άφθονα από κάτω. Συχνά ο καταρράκτης αυτός αποκαλείται «Λειβαδίτης του Πηλίου». Εδώ υπήρχε «η δέση της Πλακωτούρας», δηλαδή υδρομάστευση με αυλάκι νερού, ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας, για την άρδευση των κτημάτων που είναι χαμηλότερα. Η αίσθηση που δημιουργεί το μαγευτικό τοπίο είναι μοναδική.

Επιστρέφουμε στο σημείο που είχαμε κάνει την παράκαμψη και ακολουθούμε το δρόμο που ανηφορίζει ελαφρά. Στη διασταύρωση προχωρούμε ευθεία και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε. Σε λίγο, εκεί όπου μέσα στο δρόμο είναι πεσμένο ένα  μεγάλο δέντρο, αφήνουμε το δρόμο και ακολουθούμε τα σημάδια σε μονοπάτι που τραβερσάρει ομαλά την πλαγιά. Περνούμε από δύο ερειπωμένα καλύβια καθώς κατηφορίζουμε. Παρακάτω διασχίζουμε τσιμεντένιο αυλάκι. Εδώ, αν βαδίσουμε για λίγο δίπλα στο αυλάκι προς τα αριστερά, μετά από ένα δύσκολο πέρασμα, θα συναντήσουμε και πάλι μικρό καταρράκτη με βάθρα, κάτω από το αυλάκι.

Η μεγάλη βάθρα στον “Πόρο”

Συνεχίζοντας από το σημείο που συναντήσαμε το αυλάκι, κατηφορίζουμε στο μονοπάτι. Σε λίγο φθάνουμε στην τοποθεσία «Πόρος», όπου τα νερά του ρέματος τρέχουν ορμητικά κάτω από τα πλατάνια και σχηματίζουν από κάτω μια μεγάλη βάθρα, κατάλληλη για κολύμπι. Λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στο ρέμα, φεύγει ένα μονοπάτι χωρίς σήμανση δεξιά που μας κατεβάζει στην εντυπωσιακή  βάθρα.

Οι καταρράκτες στα “Καβούρια”

Διασχίζουμε το ρέμα και το μονοπάτι βγαίνει λίγο πιο πάνω σε κτήμα με μηλιές. Περνάμε μέσα από το κτήμα και βγαίνουμε σε τσιμεντοστρωμένο αγροτικό δρόμο. Τον ακολουθούμε προς τα κάτω και δεξιά κατηφορίζοντας και μετά από ένα «S» τον αφήνουμε, ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια στα δεξιά μας. Μπαίνουμε μέσα σε ένα κτήμα με μηλιές. Σύντομα μπαίνουμε πάλι σε δάσος οξιάς ακολουθώντας τα σημάδια, και σε λίγο φθάνουμε ξανά στην κοίτη του ρέματος, στην τοποθεσία «Καβούρια». Το μέρος ονομάστηκε έτσι από τα καβούρια του γλυκού νερού που υπήρχαν άλλοτε εδώ, αν και πιθανότερο είναι να συναντήσουμε βατράχια, παρά καβούρια.

Πολλά νερά έρχονται από επάνω και σχηματίζουν καταρράκτη απλωμένο. Ο βράχος εμφανίζει περίτεχνα σχήματα από τη διάβρωση του νερού και το σκηνικό συμπληρώνει η λιμνούλα από κάτω. Η αίσθηση που δημιουργούν τα στοιχεία της φύσης είναι ασύγκριτη.

Το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής – Η γέφυρα στην άσφαλτο που συνδέει τη Μακρυράχη με το Ανηλιο και τα θερμοκήπια – Η πλατεία της Μακρυράχης

Στον τελευταίο καταρράκτη στα «Καβούρια», περνούμε απέναντι το ρέμα και βαδίζουμε πλέον σε δρόμο που μπαίνει μέσα σε κτήματα με μεγάλες καστανιές.  Από το σημείο αυτό και μετά το μονοπάτι είναι μέσα σε πυκνή βλάστηση και χρειάζεται αρκετή προσοχή. Βαδίζουμε ομαλά και παράλληλα με το ρέμα, έχοντας εντυπωσιακή θέα της άγριας πλαγιάς απέναντι στα Στεφάνια. Στο δρόμο μας, περίπου 1,5 χλμ. μετά τα «Καβούρια», συναντούμε το εκκλησάκι της Παναγίτσας (Ζωοδόχου Πηγής). Δίπλα στο ξωκλήσι τρέχει λίγο πόσιμο νερό από έναν σωλήνα.

Συνεχίζουμε κατηφορικά στο δρόμο, παράλληλα με το Μεγάλο Ρέμα. Σε 5 λεπτά υπάρχει άλλο ένα τμήμα του μονοπατιού με κόκκινα σημάδια στα αριστερά. Εδώ έχουμε την επιλογή, ή να συνεχίσουμε στο δρόμο (πιο εύκολο), ή να πάρουμε το μονοπάτι (πιο δύσβατο) που κατεβαίνει στην κοίτη και ανεβαίνει ξανά στο χωματόδρομο, για να βγούμε τελικά στη γέφυρα της ασφάλτου που συνδέει τη Μακρυρράχη με το χωριό Ανήλιο, στη θέση «Φελούκα» και περίπου 1,5 χλμ. από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Ακριβώς δίπλα στη γέφυρα, υπάρχουν θερμοκήπια, καθώς και τα δύο χωριά έχουν μεγάλη παραγωγή καλλωπιστικών φυτών.

Περνάμε τη γέφυρα και στην άσφαλτο κατευθυνόμαστε αριστερά (βόρεια). Σε 900 μ. φτάνουμε στην πλατεία της Μακρυρράχης.

Πληροφορίες : Η Μακρυρράχη είναι γνωστή για την παραγωγή λουλουδιών, όπως γαρδένιες, καμέλιες, μανόλιες κλπ. Στις 25 Αυγούστου διοργανώνεται από τον τοπικό Ανθοκομικό Συνεταιρισμό Γυναικών Μακρυράχης έκθεση λουλουδιών στην πλατεία του χωριού.

Επισήμανση : Για χάρτες της περιοχής απευθύνεστε μόνο στα εξειδικευμένα καταστήματα και ενημερωθείτε για τις τοπικές συνθήκες από τους Προσκόπους της Μαγνησίας, τους υπεύθυνους των καταφυγίων, τους ορειβατικούς συλλόγους κλπ.