Μία φορά και δυό καιρούς, υπήρχε μια μεγάλη, πολύχρωμη και δροσερή χώρα που τη έλεγαν «Λαμπαδοχώρα», που μέσα σ’ αυτή, ζούσαν όλες οι λαμπάδες του κόσμου: Μικρές και μεγάλες, χοντρούλες και αδύνατες, καλές και γκρινιάρες, ψηλές και κοντές, αστείες και σοβαρές, γενναίες και φοβητσιάρες, μονόχρωμες και πολύχρωμες κι ένα σωρό άλλες.
Στη Λαμπαδοχώρα κάθε μέρα που περνούσε, όλες οι λαμπάδες δούλευαν συνέχεια. Κι αυτό γιατί όποιος στον κόσμο χρειαζόταν από ένα τόσο δα κεράκι μέχρι και μια τεράστια λαμπάδα, ταξίδευε μέχρι εκεί για να το βρει. Και φυσικά το έβρισκε. Γιατί στη Λαμπαδοχώρα υπήρχαν κεριά για γιορτές και γενέθλια, για τα Χριστούγεννα, για διακόσμηση, λαμπάδες για τις εκκλησίες, το Πάσχα, ακόμα και ειδικά κεράκια που χρησίμευαν στους ανθρώπους για τη διακοπή ρεύματος!
Την εποχή όμως που στη Λαμπαδοχώρα επικρατούσε η μεγαλύτερη αναστάτωση της χρονιάς ήταν όταν πλησίαζε η εποχή του Πάσχα για όλο τον κόσμο, αφού το Πάσχα οι λαμπάδες έπρεπε να είναι πολύ όμορφες και πολύ ωραία στολισμένες. Μάλιστα κάθε χρόνο αυτή την εποχή γινόταν και διαγωνισμός καλύτερης λαμπάδας. Σ’ αυτό το διαγωνισμό μαζεύονταν οι μαγαζάτορες όλου του κόσμου για να επιλέξουν τις καλύτερες, να τις αγοράσουν και να στολίσουν μ’ αυτές τα μαγαζιά τους.
Τις μέρες εκείνες, όλες οι λαμπάδες έτρεχαν στο κέντρο της χώρας όπου ήταν συγκεντρωμένα όλα τα μαγαζιά για να διαλέξουν τα στολίδια τους. Έμπαιναν στο ένα μαγαζί, έβγαιναν από το άλλο. Πότε η μία τυλιγόταν με πολύχρωμες κορδέλες πότε η άλλη κρεμούσε αποξηραμένα λουλουδάκια στη μέση της. Άλλη πάλι διάλεγε ξύλινα κοκοράκια και αβγουλάκια και άλλη προτιμούσε να στολιστεί με μια μικρή ψεύτικη κουκλίτσα ή με κάποιο αυτοκινητάκι. Τα στολίδια αμέτρητα αλλά και η χαρά τους μεγάλη. Ο διαγωνισμός ήταν πολύ σημαντικός για τις λαμπάδες, γιατί ήξεραν ότι όποια θα διάλεγαν θα έδινε μεγάλη χαρά στο παιδάκι που θα την κρατούσε! Βέβαια σ’ αυτό το διαγωνισμό όποια έχανε, δεν στενοχωριόταν, γιατί θα είχε την ευκαιρία να προετοιμαστεί για την επόμενη χρονιά.
Όμως κάποτε σ’ αυτή τη χώρα, ήρθε αναπάντεχα μια πολλή μεγάλη ζέστη που κρατούσε για μέρες και δεν έλεγε να τελειώσει. Παρόλο που στην αρχή κάπως τα κατάφερναν να παραμένουν δροσερές σιγά–σιγά άρχισαν να κουράζονται και μάλιστα μερικές που ήταν μεγάλες σε ηλικία δεν άντεξαν και έλειωσαν. Ευτυχώς, οι άνθρωποι μόλις πληροφορήθηκαν από τις ειδήσεις γι’ αυτή την κατάσταση, έτρεξαν αμέσως στη Λαμπαδοχώρα για να τις σώσουν.
Έβαλαν όλες τις λαμπάδες σε μεγάλα δροσερά κουτιά και τις μετέφεραν με προσοχή και ασφάλεια στα μαγαζιά τους. Από τότε η Λαμπαδοχώρα χάθηκε αλλά οι λαμπαδίτσες σώθηκαν. Οι άνθρωποι σιγά – σιγά και με υπομονή, έμαθαν όλα τα μυστικά και την τέχνη για το πώς μπορούσαν να φτιάξουν μία όμορφη λαμπάδα, με σχέδια και χρώματα, κι έτσι, κεράκια και λαμπάδες συνέχισαν να ζούνε ευτυχισμένα για πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή είχαν στενοχωρηθεί πολύ που έφυγαν από τη χώρα τους αλλά κι από την άλλη αισθάνονταν ασφάλεια που βρίσκονταν κοντά στους ανθρώπους για να τις φροντίζουν.
Από τότε έχουν περάσει χρόνια πολλά κι αν και η Λαμπαδοχώρα δεν υπάρχει πια οι λαμπαδίτσες και τα κεράκια βρίσκονται παντού και στολίζουν με την ομορφιά τους και τη μυρωδιά τους τα μαγαζιά, τα σπίτια, τις εκκλησίες ενώ δίνουν πολλή χαρά στα παιδιά κάθε χρόνο την Ανάσταση…!
