Στη φυλή Τσερόκι των Ινδιάνων ο ήλιος έπεφτε και το βράδυ ερχόταν σιγά-σιγά, όπως κάθε τέτοια ώρα. Κι όταν ερχόταν το βράδυ, άναβαν φωτιά και κάθονταν τριγύρω της μιλώντας μέχρι να αποσυρθούν στις σκηνές τους για ξεκούραση και ύπνο. Ένα βράδυ λοιπόν σαν όλα τ’ άλλα, ο μικρός εγγονός ενός γέροντα της φυλής τον ρώτησε:
-Παππού, τι γίνεται μέσα στην καρδιά μας κι άλλοι άνθρωποι είναι έτσι κι άλλοι είναι αλλιώς; Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι- θέλω να πω- όπως τα λιοντάρια είναι όλα άγρια;
-Γιε μου, σε όλων των ανθρώπων τη ψυχή ζούνε δύο μεγάλοι λύκοι. Ο ένας είναι άγριος και κακός. Είναι η οργή, η ζήλεια, η απογοήτευση, η αδυναμία, η απληστία, η αλαζονεία, η έλλειψη πίστης, η υστεροβουλία, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, οι κακές πράξεις, η βία, η επιθετικότητα. Ο άλλος λύκος είναι ήρεμος και καλός. Έχει μέσα του τη χαρά, την αγάπη, την ελπίδα, την αλήθεια, την ειρήνη, την ευγένεια, την αλληλεγγύη, τη γνώση, την αλληλοβοήθεια, τη γενναιότητα, την πίστη στον εαυτό μας, τη γενναιοδωρία.
Ο εγγονός σκέφτηκε για λίγο τους δυο λύκους, τους έφερε στο νου του, τους φαντάστηκε, τους μελέτησε μέσα στη σκέψη του για λίγο. Ύστερα ρώτησε τον παππού του:
-«Και ποιος λύκος νικάει, μεγάλε πατέρα;» Ο γέροντας χαμογέλασε πλατιά τόσο που έλαμψαν τα δόντια του από τη φωτιά και του απάντησε με τρεις και μόνο λέξεις:
-«Αυτός που ταΐζεις, γιε μου. Αυτός που ταΐζεις».
