παραδοσιακό παραμύθι από το Ιράν
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας βασιλιάς που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς ν’ αγγίξει το φεγγάρι. Έτσι, μια μέρα τού ήρθε μια ιδέα. Φώναξε όλους τους μαραγκούς της χώρας και τους είπε:
– Θέλω να φτιάξετε έναν πύργο ψηλό μέχρι τον ουρανό.
– Πώς θα γίνει αυτό; ρώτησαν οι μαραγκοί.
– Αυτό είναι δική σας δουλειά, είπε ο βασιλιάς, κι αν δεν το κάνετε, θα σας κόψω το κεφάλι.
Τι να κάνουν οι μαραγκοί, μάζεψαν ότι ξύλα είχαν κι έφτιαξαν έναν ψηλό πύργο.
– Θέλω ακόμα πιο ψηλό, είπε ο βασιλιάς όταν τον είδε.
Οι μαραγκοί έκοψαν όλα τα δένδρα, μάζεψαν όλα τα ξύλα κι έκαναν τον πύργο τόσο ψηλό που η κορυφή του χανόταν μέσα στα σύννεφα. Ο βασιλιάς σκέφτηκε πως μ’ αυτό τον πύργο ίσως θα μπορούσε να φτάσει το φεγγάρι. Άρχισε λοιπόν ν’ ανεβαίνει, ν’ ανεβαίνει, ν’ ανεβαίνει, μέχρι που έφτασε στην κορυφή. Ακόμα όμως δεν μπορούσε ν’ αγγίξει το φεγγάρι.
– Λίγα ξύλα ακόμα, φώναξε από ψηλά ο βασιλιάς.
– Δεν έχει μείνει τίποτα, απάντησαν οι μαραγκοί, ότι ξύλο υπήρχε σ’ αυτή τη χώρα πήγε στον πύργο σου.
– Ωραία, βγάλτε μερικά σανίδια από τη βάση κι ελάτε να τα καρφώσετε εδώ. Αν ανέβω και σ’ αυτά, θ’ αγγίξω το φεγγάρι.
Οι μαραγκοί δεν περίμεναν δεύτερη κουβέντα. Άρχισαν να ξηλώνουν τα σανίδια της βάσης του πύργου. Ύστερα από λίγο, ακούστηκε ένα πολύ δυνατό “κράαακ” κι ο ανόητος βασιλιάς, που ήθελε ν’ αγγίξει το φεγγάρι, έφαγε τα μούτρα του στη γη… Και αυτό συμβαίνει και στα παραμύθια και στη ζωή!
