Δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σ’ ένα δάσος χρυσισμένο
Και προς λύπη μου δεν μπορούσα και τους δυο να ταξιδέψω
Κι ένας εγώ ταξιδευτής επί μακρόν εστάθηκα
κι έστρεψα το βλέμμα μου στον πρώτο όσο πιο μακριά μπορούσα
μέχρι εκεί που χάνονταν ανάμεσα στα άγρια του δρόμου χόρτα
Ύστερα κοίταξα τον άλλον , εξίσου όμορφος κι εκείνος
κι ίσως να ‘τανε και πιο ελκυστικός από τον πρώτο
καθώς γρασίδι ήταν στρωμένος και ζητούσε να περπατηθεί ·
κι ας έδειχνε πως ως εκεί των περαστικών το πέρασμα
όμοια και τα δυο μονοπάτια είχε σχηματίσει
Και ισότιμα κι οι δυο το πρωινό εκείνο ήρεμοι ανοίγονταν μπροστά μου
ντυμένοι φύλλα αγνά κι απάτητα από ανθρώπου πόδι
Ω , εγώ φύλαξα τον πρώτο γι’ άλλη μέρα !
Κι όμως , καθώς γνώριζα πως ο ένας δρόμος σ’ άλλον σε πηγαίνει
αμφέβαλλα αν ποτέ θα μ’ έφερνε εκεί η μοίρα μου ξανά
Και μ’ αναστεναγμό αυτό θε να το πω
κάπου εποχές αμέτρητες παλιά
δυο δρόμοι διασταυρώθηκαν σε ένα δάσος κι εγώ
εγώ πήρα τον λιγότερο ταξιδεμένο
Και αυτό ήταν που έκανε όλη την διαφορά
